Gert Verhoeven TON SUR TON

In de serie tekeningen "L'esprit devenu doigt" (de geest/ziel - vinger/handeling geworden) stak Gert Verhoeven een familiepatroon in zijn hand.

Een papa, een mama, een zoon, etc ...

Dat de geest uit de titel deze van de kunstenaar zou zijn, is onwaarschijnlijk. Daarvoor liggen de psychologische clichés (sans gene geput uit de Freudiaanse leer) er te vingerdik op. Eerder lijkt het alsofVerhoeven de toeschouwer voor schut wil zetten. Hij gebruikt/misbruikt de hand immers niet als de verwachte voorafspiegeling van zijn ziel maar om het eenzijdig, clichematig denken van de toeschouwer te weerkaatsen.

Een opmerkelijke tekening in de serie is de AUTO-INCESTO waarbij de kunstenaar zegt : "Als ik mij laat gebruiken/misbruiken, dan niet door de toeschouwer ofhet collectiefbewustzijn maar door mijzelf'. Hij creeert hiertoe een geheel nieuw tijdsbesef waarin heden, verleden en toekomst samenvallen.

In de nieuwe sculpturen gaat Gert Verhoeven verder op deze idee.

Oude tafels dienen niet alleen als basis voor de sculpturen maar worden er volledig bij betrokken : TON SUR TON.

De gipsen balletjes of zijn het blikken, lijken meerdere richtingen uit te gaan.

De blik uit het verleden, de blik van de toeschouwer of deze van de kunstenaar worden naast en door elkaar geplaatst.

Barnett Newman beweerde ooit: "When I paint, then I'm the subject; but also the object and also the verb. I am the complete sentence". Deze uitspraak is perfect toepasbaar op het werk van Verhoeven.

In de tafels gooit hij de bestaande patronen grondig door elkaar. Met welke bedoeling? Om komaf te maken met de cliches van subjectviteit en eenduidige interpretatie die, naar hij zegt, de twee grootste ziektes van deze tijd zijn.